Tin tin tin…
al ciodo entra dentro an cin,
al spizighea ben la croda
ma sul pì bel al é tornà fora.
Tac tac tac…
la sfesa se a crepà,
prove de novo a ripiantar
‘sto ciodo che me fa tribolar.
Tèn tèn tèn…
se à quasi spacà al martel,
gnent, fora de novo
par assar ‘n spazio vodo.
Tòn tòn tòn…
no l’è vers che ‘l stae bon,
al scioza come ‘n dent rot
e par poch no ‘l finia de sót.
Tan tan tan…
al pende dentro co le man,
ma sul pì bèl
al é cascà do mael.
Tuc tuc tuc…
ò combinà su ‘n paciuch,
e, a la fin al ciodò, al me sbrisà
assandome qua incrodà.
Fabio Bristot – Rufus